അവൻ അതിവേഗം ഓടുകയാണ്. കൈയിൽ നിറയെ രക്തം. അവൻ ഓടുന്ന വഴിയെല്ലാം രക്തത്തുള്ളികൾ വീണുകൊണ്ടിരുന്നു. കിതച്ചുകൊണ്ടോടി തന്റെ സവിധത്തിലെത്തിലെത്തിയപ്പോഴേക്കും അവൻ തളർന്നുവീഴാറായിരുന്നു. പിതാവ് ഹിരണ്യധനുസ്സ് അവന്റെ പക്കലേക്ക് ഓടിയടുത്തു.... "പുത്രാ.... എന്താണ്... എന്ത് സംഭവിച്ചു? " അവന്റെ രക്തമൊഴുകുന്ന കൈ പിടിച്ചു വെപ്രാളത്തോടെ അദ്ദേഹം അവനെ കോരിയെടുത്തു. "പുത്രാ... നിന്റെ പെരുവിരലെവിടെ? എന്താണുണ്ടായത്...? " സേവകർ വൈദ്യരെ കൊണ്ടുവരാൻ പാഞ്ഞു. ഏകലവ്യൻ ചെറിയൊരു പുഞ്ചിരിയോടെ വേദന മറച്ചുവെച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു "പിതാവേ..... എന്റെ പെരുവിരൽ... എന്റെ ഗുരുദക്ഷിണയായിരുന്നു.... അദ്ദേഹം എന്നോട് ആവശ്യപ്പെട്ടത് അത് മാത്രമായിരുന്നു... " "നീ വനാന്തരത്തിൽ കളിമണ്ണുകൊണ്ട് നിർമ്മിച്ച ആ ശിലയോ പുത്രാ നിന്നോട് ദക്ഷിണ ചോദിച്ചത്?. എല്ലാം അറിഞ്ഞിട്ടും, നിന്നെ നാം എതിർക്കാഞ്ഞത് നിന്റെ സന്തോഷത്തിനുവേണ്ടിയായിരുന്നില്ലേ... നീ എന്താണ് ഈ കാട്ടിയത്? " ഹിരണ്യധനുസ്സിന്റെ കണ്ണുകളിൽനിന്നും കണ്ണുനീർ ധാരയായി ഒഴുകി. വേഗംതന്നെ അത് ക്രോധത്തിന്റെ അഗ്നിയിൽ ജ്വലിക്കു