Posts
എത്ര വേഗം കടന്നുപോയ് കാലമേ.... എത്ര വേഗം നീ മറഞ്ഞുപോയി. കണ്ണ് ഞാൻ മെല്ലെത്തുറന്നപ്പോഴേക്കും ഇന്നലെകളായ് നീ അകന്നുപോയി... ഒരുപാട് ഓർമ്മകളെ അടക്കം ചെയ്ത ചിത്രം. ഓരോ വട്ടം നോക്കുമ്പോഴും, ഒരായിരം സ്‌മൃതികളെ ഉണർത്തുന്നുണ്ട് ഉള്ളിൽ. നോക്കുമ്പോൾ, പലരുടെയും മാറ്റം അത്ഭുതപ്പെടുത്തുന്നു... എന്നാൽ ചിലർക്ക് മാറ്റങ്ങൾ ഒന്നും ഇല്ലെന്ന് പറയുന്നതാവും ശരി. അല്പം ഉയരം വെച്ചെന്നതൊഴിച്ചാൽ, അവർ പഴയതുപോലെ തന്നെ ഉണ്ട്. ചിലർ പഠിക്കുന്നു, കൂടുതൽ പേരും ജോലിക്കാർ.... പെൺകുട്ടികൾ പലരുടെയും കല്യാണം കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ... ജീവിതത്തിന്റെ നല്ലൊരു ഭാഗം എത്രയോ വേഗം കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. എത്രത്തോളം ഞാൻ മാറിയിട്ടുണ്ടാവാം.. ആരുടെയും മുഖത്തു നോക്കാതിരുന്ന, ആരോടും ശബ്ദം ഉയർത്തി സംസാരിക്കാതിരുന്ന, ഒന്നിനുനേരെയും വിരൽ ചൂണ്ടാതിരുന്ന എന്നെ കാലം എങ്ങനെ മാറ്റിയിട്ടുണ്ടാവാം , എന്നെല്ലാം പരതിനോക്കുമ്പോൾ , ആ ചിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും പിന്നിലെ വരിയ്ക്കും പിറകിൽനിന്ന് , ഞാൻ എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...... ആ എന്നെ എനിക്ക് നഷ്ടമായിരിക്കുന്നു...
നിന്നെ ഞാൻ വെറുക്കുന്നു.... എന്റെ ഓർമ്മകളുടെ ഭിത്തിയിൽ പറ്റിപ്പടരുന്ന നിന്റെ ഇരുട്ടിനെ ഞാൻ വലിച്ചെറിയാൻ ശ്രമിക്കുംതോറും, എന്തിനാണെന്നെ മുറുക്കിക്കുരുക്കി ശ്വാസം മുട്ടിക്കുന്നത്. ? മുന്നിലുണ്ടായിരുന്ന വഴികൾ എനിക്കുമുന്നിൽ കൊട്ടിയടച്ച് എന്തിനാണ് നീ അട്ടഹസിക്കുന്നത് ? എന്റെ വെളിച്ചത്തിനെ വിലങ്ങുവെച്ചതെന്തിനാണ് ? എന്റെ നിദ്രയെ ചങ്ങലയ്ക്കിട്ടതെന്തിനാണ് ? എന്റെ ചോദ്യങ്ങൾക്കുത്തരം നൽകാതെ, ഇനിയും എന്റെ പുലരിയെ സ്വതന്ത്രനാക്കാതെ, എനിക്കുചുറ്റും നീ പടരുന്നതെന്തിനാണ് ?
മടിയൻ ഭാഗ്യത്തിന്റെ വരവിനുവേണ്ടി കാത്തുനിൽക്കുമ്പോഴൊക്കെയും... ഭാഗ്യം... അധ്വാനിക്കുന്നവരെ തേടി യാത്രയിലായിരുന്നു.....
തന്നിലേക്ക് തന്നെ താനായിരിക്കേണ്ടത് എന്താണെന്ന് തിരയുന്നവൻ ഈശ്വരനെയും. തന്നിലേക്ക് തന്നെ താനെന്താവാൻ പാടില്ലെന്ന് തിരയുന്നവൻ ചെകുത്താനെയും കണ്ടെത്തുന്നു...
നിർത്താതെയുള്ള നോട്ടിഫിക്കേഷൻ ട്യൂൺ,.... അതില്ലാത്ത നിമിഷങ്ങളുണ്ടായിരുന്നില്ല... വാട്ട്സാപ്പിൽ കുമിഞ്ഞുകൂടുന്ന മെസ്സേജുകൾ, മണിക്കൂറുകൾ നീണ്ട വ്യർത്ഥഭാഷണങ്ങൾ, ജീവിതത്തെ നിയന്ത്രിക്കുന്ന കീബോർഡ്.... നാലുചുമരുകൾക്കുള്ളിൽ ഭൂഗോളത്തെ മുഴുവൻ ആഗോളവൽക്കരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ അവന്റെ കണ്ണുമങ്ങി, ജരാനരകളുണ്ടായി, അവൻ വൃദ്ധനായി... ഒടുവിലവന്റെ ലോകം ആറടിമണ്ണിലേക്ക് ഒന്നുകൂടി ചുരുങ്ങിയതറിയിക്കാൻ , പലരുടെയും ചുമരുകൾക്കുള്ളിൽ നോട്ടിഫിക്കേഷൻ ട്യൂൺ മുഴങ്ങിയിരുന്നു....
ഏകാന്തതയെ കുടിക്കുന്ന യാമങ്ങളിലെല്ലാം ഞാൻ ഉന്മത്തനായിരുന്നു. നിന്റെ കാൽപ്പാടുകൾ ഒളിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന മഴക്കാടുകളിൽ, ഞാൻ വീണ്ടും നിനക്കായ് തിരയുന്നു. പ്രിയേ.. എന്റെ തൂലിക, നിന്റെ ഇനിയും വറ്റാത്ത മിഴിനീരിൽ കുതിർത്ത് ഞാൻ ഒരിക്കൽകൂടി എഴുതാൻ തുടങ്ങുന്നു. അജ്ഞമായ ദിക്കുകൾക്കപ്പുറത്തെ ആകാശത്തിന്റെ മൗനത്തെക്കുറിച്ചും, ഇരുട്ടിൽ, ആരും കേൾക്കാത്ത നക്ഷത്രങ്ങളുടെ.....ആത്മാക്കളുടെ... നഷ്ടസ്വപ്നങ്ങളെക്കുറിച്ചും, എനിക്ക് നീ പറഞ്ഞു തന്നാലും...
ഓർമ്മകളിലേക്കുള്ള രഹസ്യവാതിൽ ഓരോ രാത്രികളിലും തുറക്കപ്പെട്ടു.. അന്നത്തെ രാത്രി വ്യത്യസ്തമായിരുന്നു... അകത്തു കടന്നപ്പോൾ വാതിൽ അപ്രത്യക്ഷമായി... മുന്നോട്ട് പോകുംതോറും വഴികൾ മറവിയുടേതായി... നിനച്ചതും പറഞ്ഞതും കണ്ടതും കേട്ടതും സ്വന്തമാണെന്നുള്ളിലെന്നും കുറിച്ചതും. എല്ലാം മറവിയിൽ വീണുപോയി, പിന്നെയും ഏതോ വാതിലും തേടി ഇരുട്ടിനെപ്പോലും മറന്നുനടന്നു ഞാൻ.
നിന്റെ വിങ്ങലുകളും, പിൻവിളിയും അതേ നിലവിളികളും കേൾക്കുമ്പോഴായിരുന്നു... യാത്രാമൊഴിയുടെ മുറിപ്പാടും നിന്റെ സ്നേഹത്തിന്റെ തിരുശേഷിപ്പുകളും പേറി ഞാൻ ആൾകൂട്ടത്തിന്റെ വലിയ ബഹളങ്ങൾക്ക് ഇടയ്ക്കുനിന്നും ഓടിമാഞ്ഞത്