നക്ഷത്രങ്ങളുടെ കൊടുംകാട്ടിൽ
എന്റെ ആത്മാവിനു വഴിതെറ്റിപ്പോയി.
ആ ഇരുട്ടിലെവിടെയോ എന്റെ നിഴലിനെ
എനിക്ക് നഷ്ടമായി.
പെയ്തുതോർന്ന നിലാവിന്റെ ചെളിക്കുണ്ടിലൊക്കെ
ചവുട്ടി നടന്ന മുന്നോട്ട് നീങ്ങി.
ഇനിയും അകലങ്ങൾ.
ഇനിയും വിരഹങ്ങൾ.
ഏറ്റവും സുന്ദരമായ ചില രാത്രികളോട് പറ്റിപ്പിടിച്ചുകിടക്കുന്ന നിശ്ശബ്ദതകൾപോലെ, ഏറ്റവും ശാന്തമായി പെയ്തൊഴിഞ്ഞ മഴപോലെ, ഒറ്റനിറത്തിൽ എഴുതിക്കഴിഞ്ഞ കവിതപോലെ, മരണത്തിന്... എന്തോ ഒരു സൗന്ദര്യമുണ്ട്...
