ചില പുഞ്ചിരികൾ
ലഹരി പോലെയാണ്.
ആദ്യമൊരു കൗതുകം.
പിന്നെ ഉന്മാദം.
പതിയെ നമ്മെ അടിമയാക്കും.
വിരഹമെന്ന മൃത്യുവിലേക്ക് നടത്തും.
അപ്പോഴും അതെ പുഞ്ചിരിയുടെ
ഉന്മാദത്തിലായിരിക്കും നാം.
ഏറ്റവും സുന്ദരമായ ചില രാത്രികളോട് പറ്റിപ്പിടിച്ചുകിടക്കുന്ന നിശ്ശബ്ദതകൾപോലെ, ഏറ്റവും ശാന്തമായി പെയ്തൊഴിഞ്ഞ മഴപോലെ, ഒറ്റനിറത്തിൽ എഴുതിക്കഴിഞ്ഞ കവിതപോലെ, മരണത്തിന്... എന്തോ ഒരു സൗന്ദര്യമുണ്ട്...
